Czasy
wojenne i współczesność
Współczesność w literaturze zaczyna się w 1939 r.- od
smutnego wydarzenia, czyli ataku Niemiec na Polskę. Warto jednak
wyodrębnić twórczość literatów na tą w czasie 2 wojny światowej, jak
i po 1945 r. Dla Polski przyjąć można jeszcze jedną „podepokę” – tod
1945 do 1989 r., gdy upadł komunizm i wreszcie literatura stała się
zupełnie wolna…
Jak wiemy, wszystko zaczęło się od
agresji Hitlera na Rzeczpospolitą. Po kilku miesiącach Polska nie
była już wolnym krajem, tylko obszarem pod okupacją dwóch mocarstw –
Niemiec i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Nie był to
dobry czas dla literatury, szczególnie romantycznej- zarówno na
terenie Polski jak i innych krajów.
Za największego twórcę okresu
wojennego w Polsce uznać można Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Ten
poeta, choć zmarł w wieku 23 lat w czasie Powstania Warszawskiego.
Pisał o miłości – przede wszystkim do ojczyzny. W „Elegii o [chłopcu
polskim]” opisywał miłość matki do dziecka. Czasem pisał o tej
najpowszechniejszej miłości, do kobiety.
Erotyk
„W potoku włosów twoich, w rzece ust,
kniei jak wieczór - ciemnej
wołanie nadaremne,
daremny plusk.
Jeszcze w mroku owinę, tak jeszcze różą
nocy
i minie świat gałązka, strzępem albo
gestem,
potem niemo się stoczy,
smugą przejdzie przez oczy
i powiem: nie będąc - jestem.
Jeszcze tak w ciebie płynąc, niosąc cię tak
odbitą
w źrenicach lub u powiek zawisłą jak łzę,
usłyszę w tobie morze delfinem srebrnie
ryte,
w muszli twojego ciała szumiące snem.”
Wielcy twórcy polskiej literatury
podziemnej to: Władysław Broniewski, Jarosław Iwaszkiewicz,
Melchior Wańkowicz, Aleksander Kamiński, a także wielu twórców
poprzedniej epoki literackiej, czyli 20-lecia międzywojennego.
Wszyscy pisali o tym rodzaju miłości, jaki wspomniałem więcej - do
ojczyzny. Polscy pisarze, przerażeni losem ojczyzny, pogrążyli się w smutku i pisali o tym… zazwyczaj w niewesołych słowach.
Na świecie tworzył w tym czasie
między innymi Antonie Saint Exupéry, autor przepięknej książki „Mały
Książe”, a także Albert Camus, Jean-Paul Sartre i inni…
Wojna skończyła się – nie można
powiedzieć, że rozpoczął się czas pokoju, ale okres po 45 roku stał
się czasem dla literatów łatwiejszym. Szczególnie na zachodzie, bo w
komunistycznej Polsce ciężko było pisać o sprawach trudnych dla
narodu.
W światowej i polskiej literaturze
działo się dużo. Po 1945 r. zaczęło się rozliczanie wojny- przykład
to dzieło Guntera Grassa „Blaszany Bębenek”, lub Josepha Hellera „Paragraf 22”. Co zaś z miłością? Była obecna chociażby w twórczości
Stanisława Grochowiaka…
Delikatność miłości
Którą mi dala
Cytryny plasterek
Nabrzmiały po brzeg
To tak jakbym po ostrzach złotych brzytew
szedł
Tak mnie przywabiał cienki głos jej ciała
Lecz nagle głowa
Z wysokości spadła
W czerwony otwór
Moich ust
To tak jakbym z nagła wbił brutalny gwóźdź
W środek na balu białego zwierciadła
O miłości pisali wierszem Tadeusz Różewicz i
Wisława Szymborska. Wiersz tej ostatniej to chociażby…
Miłość szczęśliwa
„Miłość szczęśliwa. Czy to jest normalne,
czy to poważne, czy to pożyteczne -
co świat ma z dwojga ludzi,
którzy nie widzą świata?”
Wspaniale pisał Zbigniew Herbert, Czesław
Milosz a z prozaików- Sławomir Mrożek, Stanisław Lem, później Janusz
Głowacki i Ryszard Kapuściński. Za granicą zaś- Singer, Beckett,
Capowe, Umberto Eco…
Miłość wszechobecna jest w wielu
utworach- czym dalej od wojny, zimnej wojny i kolejnych konfliktów
tym bardziej pisarze mogą skupić się na tym, co piękne. Wszelkie
nieporozumienia i wielkie międzynarodowe afery, a także kłopoty
wewnątrz danego kraju źle wpływały na rozwój literatury i druk
utworów. Dlatego dopiero po 1989 w Polsce ukazywać mogły się
niektóre kontrowersyjne dzieła…
Cóż więc można powiedzieć? Dziś, choć mamy XXI wiek, o miłości nie wiemy wiele. Ciągle stanowi ona
inspirację dla nowych dzieł, ciągle napędza nowe pokolenia pisarzy.
No i… bardzo dobrze…
Wojciech
Zaręba |